Աշխարհում միայն ես ունեմ խաչքար, Թե Գողգոթայի ճամփորդը փայտե խաչ է լոկ տարել․․․

Եվ եթե դուք կրկին համառորեն չեք հասկանում Հայաստանում սկսված պրոտեստի ո՛չ անատոմիան, ո՛չ «սև կարապի էֆեկտը», ո՛չ պրոտեստի ձնագնդի հեռանկարը, ո՛չ չմարման հիմքերը, և ո՛չ էլ «թիթեռի թևի շարժի կանոնը», այլ նույն պրիմիտիվ համառությամբ շարունակում եք

Մանդատները վայր դնելու ճանապարհով քաղաքական ճգնաժամ առաջացնելն ու խորհրդարանի լուծարմանը հասնելը նույնքան մանիպուլյացիա է, որքան ընտրությունների ճանապարհով Նիկոլին իբր լեգիտիմացնելու` ժամանակին շրջանառվող թեզը։ Բանն այն է, որ եթե անգամ ընտրություններին ներկայիս ընդդիմադիր խորհրդարանական ուժերը չմասնակցեին էլ, ընտրությունները, միևնույնն է, կայանալու էին։ Եվ ընտրությունների արդյունքում ձևավորվելու էր խորհրդարան 30%-անոց գրպանային ընդդիմությամբ։ Պայմանական 15%-ը կլինեին թագուհիթովմասյաններ, 15 %-ը` իշխանզաքարյաններ։ Քաղաքական պայքարի լրացուցիչ ինստիտուցիոնալ լծակ չէր լինի, որքան էլ այդ լծակի արդյունավետ գործառնությունը երբեմն բանավիճային է։

Սկսվեց անզորության և հիսթափության ալիքը: Սկսվեց չիմացական գնահատականների շարանը առ ոչ-բռնի պայքար:

Մարդասէ՛ր Աստուած, զառաջիկայ գիշերս, որ ի վերայ մեր գալոց է, ի մեղաց փրկեա՛, ի չարեաց ազատեա՛ եւ ի գործս բարիս առաջնորդեա՛:

2013 թվականին Շանթն ու իր ընկերները ցանկանում էին իրականացնել հեղափոխություն: Հաշված օրերի ընթացքում Սերժիկը բռնել տվեց Շանթին:

Քանի որ նոր ընդդիմադիրությունը թրենդ է, իսկ դերակատարներն էլ շատացել են, ինչը ևս ողջունելի է, և սկսել են բարձր և smart ռեցեպտներ առաջարկել, որոնց մի մասը լավ-վատ արդեն կիրառվել են դեռ այն ժամանակ, երբ իրենք խորը իշխանամետ, իշխանամերձ, ապագա-կայականներ էին...

Ես չեմ ուզում հոգիս մեռնի Հույսի թաղման թափորի մեջ, ՈՒր չորացած արտասուքի Աղն են քերում՝ Հոգեհացի ճաշի համար…